Wasza twórczość

ApatiA

thx, że nie zwracasz uwagi na błędy^^, będziesz musiała mi jednak trochę dopowiedzieć, bo to twoj umusł to zrodził, ja dodałam pare kwiatków^^ xD no dobra, nie jestem skromna... zasadziłam ogród^^ jak skończę ten fick to z innymi mi chyba pójdzie łatwiej xD to będzie mój nowy nałóg xDDD

deki

okey dopowiem czy kilka zeczy na pwXDDD
pani ogrodniczko Laughing

ApatiA

Szczęście, że udało mi się ten fick tu wrzucić bo co chwila mam przerwy w dostawie internetu!! Boshhh co się dzieje? >o<

Hoti

to Hoti sie pochwali kawalkiem swych wypocin xDD

To już ostatni kieliszek.

Nie mogłam wypić choćby kropli więcej.
- Kelner.
Odstawiłam kieliszek na tacę a on odszedł. Przed oczami nie miałam Sary całującej się z Alexem. Widziałam tego smutnego chłopaka, który sam stał na balkonie i wpatrywał sie w to cudowne jezioro, w które ja teraz patrzę. Alexem zajmę sie później. Teraz trzeba znaleźć chłopaka.

To były ostatnie myśli dziewczyny znanej jako Marie Alice Forgotten.

Ambasador Gerard Stude obserwował ją z daleka. Marie rozglądała sie niepewnie, po czym ruszyła w stronę wschodniego balkonu. Jej błękitna suknia zahaczyła się o krzesło.
- Cholera jasna.
Wyrwało sie jej cicho. Schyliła się, odczepiła sukienkę i poszła dalej. Na balkonie nikogo nie było. Jej wzrok skierował się ku cudnemu jeziorku. Oparła sie o balustradę w nadziei, że zaraz opanuje ją to uczucie jakby na świecie istniała tylko ona i to świetliste jezioro. Nic takiego sie nie stało. Jakiś mężczyzna wszedł na balkon. W tym momencie rozległy sie pierwsze strzały. Przerażonych gości ogarnął popłoch. Ktoś włączył alarm. Policja już jechała i to z dość dużym wsparciem. Niestety przybyła zbyt późno. Oprawców nigdy nie znaleziono. Nie wiadomo kim byli i jaki mieli motyw. Jedno jest pewne, wiedzieli wszystko o miejscu akcji, o gościach na balu i o zabezpieczeniach. Ochronę i strażników znaleziono martwych tak jak i wszystkich obecnych na przyjęciu. Prawie wszystkich. Jedna osoba przeżyła. Bynajmniej nie była to Marie.

Beznadzieja.
Marie szła ulica obok najdroższych markowych sklepów. Szukała sukienki na przyjecie. Ma już buty i teraz potrzebuje dobrać do nich sukienkę. Zawsze robi się na odwrót. Znowuż mogłaby kupić drugą parę ale nie. Ona musi iść w błękitnych szpileczkach ze złotymi zdobieniami.
Gdzie ja teraz do jasnej ciasnej znajdę porządną niebieska sukienkę. Przyjęcia za trzy dni a ja łażę po sklepach i nie wiem w co się ubrać.
Zatrzymała się przed największym H&M w Nowym Jorku.
- Tu napewno nie będzie mojej sukienki.
Powiedziała do siebie z żalem i weszła do środka. Długo chodziła po sklepie aż w końcu wyniosła z niego dwa błyszczyki, stylizowaną na staro opaskę i trzy pary kolczyków. Kupowanie to jej hobby. Miała wracać ale coś tchnęło ją żeby iść dalej.
Jeszcze kawałek.
Doszła do pięknego, drogo zdobionego sklepu opatrzonego jeszcze droższym szyldem.
Ile może zdziałać legenda.
Pomyślała patrzac na napis.
D&G
Dolce & Gabbana
Mimowolnie weszła do sklepu. Zatkało ją zaraz po przekroczeniu progu. W tak drogim sklepie jeszcze nie była. Z zewnątrz prezentował sie powalająco ale tu. Zemdlałaby gdyby nie wiedziała, że nie wypada. Ze swoją torbą od Tod's nie wyglądała aż tak tragicznie. Rozejrzała sie i ruszyła w kierunku schodów. Nawet schody mieli tu dopracowane w każdym calu. Poręcze misternie wyrzeźbione, schodki marmurowe z czerwonym dywanikiem. Weszła na piętro i stanęła jak wryta. To było dokładnie to czego szukała. Raj na ziemii. Całe piętro w sukniach wieczorowych a największą jego częśc zajmowały sukienki w kolorze błekitnym. Spędziła w tym sklepie z 4 godziny i odebrała dwa telefony od Alexa. Przymierzyła 4 błękitne suknie, dwie niebieskie i jedną granatową. Granatowa spodobała jej się najbardziej. Ale buty... Pochodziła jeszcze chwilkę po sklepie. poszła na drugie piętro. Sama bielizna więc wróciła. Zdecydowała sie na tą granatowa sukienkę. Dokupi sobie do tego błękitną szarfę, założy kolię z błekitnymi diamencikami, która już czeka w domu i będzie git. Tylko, że jak zeszła to granatowej sukienki juz nie było. Za to była inna. Wcześniej jej nie widziała. Przepiękna w kolorze turkusu. Głęboki turkus. Dokładnie taka jaką Marie sobie wymarzyła. Z delikatnego jedwabiu z dołu podszywanego sztywniejszym materiałem i wieloma warstwami siateczki a górę miała tak delikatną a 'la gorset w dwóch czy trzech niewiele różniących sie odcieniach. Normalnie nieziemska.

Nie uciekaj! Nie! Poczekaj! Musisz mi coś...
Obudziła się na podłodze. Nie trudno było się domyśleć - spadła z łóżka.
I co dalej?
Koszmar nawiedzał ją od dłuższego czasu. Ucieka. Biegnie i biegnie, ktoś ją goni. W pewnym momencie jednak staje i chce zobaczyć oprawcę ale widzi tylko siebie. Siebie w innym wydaniu. Podarta suknia balowa i rozwalona fryzura. Nagle druga ona sie odwraca i zaczyna uciekać, przestraszona tym samym widokiem. Natalie ją godni, krzyczy, żeby sie zatrzymała ale zawsze budzi sie wpół zdania. Zawsze tego samego.
- Która godzina? - Powiedziała sama do siebie.
To było pytanie, które miało dodać jej otuchy. Chciała poprostu usłyszeć czyjś głos w ciemnościach. Jednak mimowolnie spojrzała na zegarek. 2:23. Wstała i poszła do łazienki. W lustrze ujrzała swoją twarz mokra od potu.
Przecież to nie było straszne...
Próbowała wmówić samej sobie, że to co się z nią dzieje to zwykły strach przed... przed wszystkim? Czuła sie okropnie. Ciągle migała jej twarz tamtego chłopaka. Ile mógł mieć lat? 25? Moze troszeczkę wiecej. Niedużo. Kolejny puzel zginął pod szafką. Szkoda tylko, że szafka jest zbyt cięzka by podnieść ją w pojedynkę. Przemyła twarz zimną wodą i poszła spowrotem do łóżka. Jutro... tak właściwie dziś pójdzie szukać śladów swojego istnienia.

Czy gdybym była martwa, czułabym, że ktoś za mna tęskni?
Usłyszała cichutki szloch.
Obejrzała się za siebie
*BŁYSK*
Mała dziewczynka biegnie tak szybko, że prawie leci.
Czy ja ją znam?
*BŁYSK*
Mężczyzna opowiadający bajkę o księzniczce Kornelii.
Dziadek?
Do pokoju wchodzi inny, młodszy.
T...
Żadnego dźwięku, przeraźliwe milczenie zamieniające każdą sekunde w koszmar.
Cisza.
Nagły krzyk. Krzyk przerażenia, odpędzający poczucie osamotnienia.
I miliony łez. Niekończąca sie ulewa gorzkich, dławiących łez.
Szloch człowieka próbującego opanować cisze, rozpaczliwie szukającego światełka nadziei. tylko, że nadziei nie ma. Jeśli jej szukamy tylko po to by zaraz zgasła, nie pojawi się. Nie przybedzie na każde wezwanie. Nadzieja starannie wybiera kogoś, komu może zaufać. Kogoś kto jej nie zostawi, kogoś kto nie stanie sie nagle pewnym siebie dupkiem i nie pójdzie w świat by jednak ostatecznie zdać sobie sprawę z tego czego potrzebuje. Wtedy rozlega się taki własnie krzyk. Krzyk rozpaczy po utracie czegoś nie do odzyskania.
To... to musi być sen!
Cichy głosik w jej głowie znów sie odezwał.
Widziałaś go juz kiedyś.
Teraz coś jej podpowiadało, że ten sen, ta bolesna przeszłość, która nigdy jej nie opuści, daje jej znak.
Znajdź! Znajdź, rozpoznaj i odkryj wreszcie swoją tajemnicę!
A jednak światełko rozbłysło. Nadzieja jeszcze raz postanowiła jej zaufać.

jakby co dwa ostatnie akapity są o Natalie ale nie pisze o niej bo powycinałam trochę xDD

Miaka-chan

deki

kuzwa^^"
kazdy ma talent do pisania oprocz mnie>_<
Hoti to było naprawde fajnexD
chociaz w pewnej chwili mnie przeraziło^^

ApatiA

Hoti... to jest trochę zmuszające do głębszego myślenia^^

deki, mówisz że nie masz talentu? Nie szkodzi xD Masz za to fajne pomysły! Jak skończę to o Tego i Ryo to biorę się za kolejny fick, tym razem na tapetę pójdzie Gackt i Hyde, nie wiem czemu ale przypadli mi bardzo do gustu, co powiesz na współpracę??

Miaka-chan

Zeby nei te emoty kochana to bylby fik na skale swiatowa XD uuu XD Ryo w roli takeigo zagubionego ajejku *ma kudlate mysli*

deki

ehhhh tiak ja tez mam kudłate mysli>_<
ale i tak wole dawac lekkie pomysły Wink

Zeby nikt mnie za zboka nie wzioł Laughing

Hoti

pisałam to juz dobre kilka lat temu... głupia małolata byłam xD zabiorę się z coś innego x3 ale ogólnie u mnie wszystko jest zmuszające do głębszego myslenia xP głównie nad ludzką głupotą -.-

deki

Hoti wiesz masz 14 lat wtedy byłas dzieckiem teraz jestes małolatą Wink

Hoti

ja sie za taką bynajmniej nie uważam xDDD jestem trochę za dorosła jak dla siebie T^T

Miaka-chan

Za dorosla ? XD" a mozna takim byc no whatever , no ale tekst ciekawy jak pisalas go dawno temu to moze teraz cos napisz ozbaczymy cyz lepsze bedzie ^^

Hoti

można... znaczy czy to 'za' jes tu odpowiednie...zresztą to temat na dłuższą dyskusję na która nie mam dziś ochoty xD muszę się przygotować psychicznie na publiczne przepraszanie debila w osobie mojego dyrektora -.- ale nie tu o tym xDD

co do pisania... zaczęłam cos... ale potrafie także pisać kilka stron o niczym co chyba nie byłoby wskazane xD

deki

niach to bardzo dobry pomysłXD
i hoti nie ma nic złego w byciu doroslejszym niz inni rówiesnicyXD

mors

Troche naciągane xD Akcja ff dzieje sie w 2006 roku, kiedy NEWS był zawieszony. Prosze nie brac wszystkiego na serio xD

"Zwykły" dzień.

Patrzę w lustro i nie mogę uwierzyć, że to ja. Przygarbiona sylwetka, cienie pod oczami, zero radości na twarzy. Gdzie się podział mój uśmiech? Zawsze byłem radosną osobą. Lubiłem się śmiać, czasami wygłupiać, choć ciebie w tym raczej nie pobiję. Na pewno o wiele lepiej radzisz sobie z tą sytuacją. Jesteś silniejszy, bardziej wytrwały. Imponowało mi to, że pomimo swojej radosnej osobowości, mocno stąpałeś po ziemi, nie bojąc się konsekwencji swoich czynów. Byłeś poważny, jeśli wymagała tego sytuacja... Może to właśnie z tego powodu zawsze ratowałeś mnie z opresji? Kiedy ja gubiłem tekst nowej piosenki, ty miałeś jej już parę kopii, by w razie potrzeby podzielić się z nami – ja nawet nie pomyślałem, by to kserować! Gdy padał deszcz, a ja oczywiście nie miałem parasola, a na próbę przychodziłem pieszo, bo „taka ładna pogoda dzisiaj”, Ty nie pytając o nic, odwoziłeś mnie do domu.
Wiesz...
Tęsknię.

Popatrzyłem na zegarek. Było prawie południe, a ja nie wstałem jeszcze z łóżka. Kiedyś już dawno byłbym na nogach, ale teraz? Mój plan dnia jest pusty. Nie ma żadnych występów, prób, koncertów, a nawet tych cholernych sesji.
Nie ma nas, nie ma News.
Nie ma też ciebie – a to boli najbardziej.

Zmusiłem się i poszedłem na spacer. Siedzenie w domu i tak by nic nie dało, tylko pogorszyłoby mój stan. Na szczęście mieszkam w spokojnej okolicy, gdzie nie jestem narażony na spotkanie fanek. Aktualnie, najmniej jest mi potrzebna chmara rozwydrzonych dziewczyn, które jakby tylko mogły, to rozebrałyby mnie na ulicy.
Po godzinie spaceru stwierdziłem, że był to dobry pomysł. Pomaga mi kontakt z ludźmi i naturą. To dziwne, ale poza ścianami mojego domu, moje problemy wydają się mniejsze, a może nawet możliwe do pokonania? Chyba właśnie tego było mi potrzeba – spojrzenia trzeźwo na sytuację. Usiadłem na ławce, opierając się o nią, odchyliłem głowę do tyłu i przymknąłem oczy. Dawno tak mocno nie świeciło słońce, chciałem się nim nacieszyć.
Nagle poczułem, że ktoś podchodzi do mnie, pochyla się i zakrywa mi oczy. Sprężyłem się, jednak po chwili rozluźniłem, poznając kim jest owa osoba. Tylko jeden, znany mi człowiek ma tak specyficzny, a zarazem miły zapach. Kojarzy mi się z domem, przypomina dzieciństwo i robienie karmelu. Pamiętam, że jako dziecko pochłaniałem tę słodkość w ogromnych ilościach.

- Zgadnij kto to, Shige – chan? – Spytałeś, choć doskonale wiedziałeś, że znam odpowiedź. Odwróciłem się i z uśmiechnąłem, pokazując ręką byś usiadł obok. – Miałeś zgadnąć. Oszukujesz! – Śmiałeś się, choć zauważyłem, że i Ty nie miałeś ostatnio dobrych dni. Zdradziły cię cienie pod oczami. Ciebie też tak bardzo to boli?

- Ja przynajmniej nie napadam na niewinnych ludzi w parku. – Odpowiedziałem żartobliwie. Uwielbiam tego rodzaju rozmowy z Tobą.

Udawałeś naburmuszonego i próbowałeś wstać. Zadziałałem instynktownie i przyciągnąłem cię ku sobie.

- Głupi jesteś. – Powiedziałeś uśmiechając się, choć po chwili Twoja twarz spoważniała. – Przecież wiesz, że cię nigdy nie zostawię. Tak, nawet jeśli nigdy już nie będziemy razem w zespole. – Dodałeś, uprzedzając moje pytanie. Aż tak dobrze mnie znasz? – No, nie patrz już tak na mnie, bo czuję się jak w jakiejś telenoweli. – Rzekłeś z uśmiechem i dałeś mi buzi w czoło.

- Nie jestem dzieckiem. – Odpowiedziałem, udając naburmuszonego, choć w tym momencie byłem chyba najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.
Nagle coś... zachrumkało?!

- Aa! Przeprasza, zapomniałem! – Podałeś mi średniej wielkości, białe pudełko z dziurami, które leżało obok. Widać, musiałem go wcześniej nie zauważyć. – Otwórz. – Powiedziałeś spokojnie z delikatnym uśmiechem na twarzy.

Ręce mi drżały, gdy pomału podnosiłem wieko. Nie miałem pojęcia co to może być, ale znając ciebie, mogłem spodziewać się wszystkiego. Moim oczom ukazała się śliczna, brązowiutka, mała...

- Świnia? – Pytam zdziwiony.

- Świnka – miniaturka. Byłem z Massu w sklepie zoologicznym, bo chciał kupić jej siostrę Tegoshi’emu. – Głaskałeś zwierzątko po głowie. –. Pomyślałem, że Tobie też kupię. Będziesz miał się do czego przytulać, jak ja będę tak bardzo chory, że nie będę wstanie sam ciebie przytulić.

Westchnąłem, jednoczenie uśmiechając się. Jak to się dzieje, że w jednej chwili sprawiłeś, że wszystkie moje lęki, niepewności, problemy poszły w niepamięć?
Wyciągnąłem ją z pudełka, dopiero teraz mogąc ją zobaczyć w całej okazałości. Swoimi dużymi, czarnymi oczyma patrzyła na mnie z zaciekawieniem. Okazało się, że była ubrana w coś, co przypominało małe, czerwone kimono. Kojarzyło mi się ono z czymś, jednak nie mogłem sobie przypomnieć...

- Może nazwiemy ją gejsza? – Zaproponowałeś.

W jednym momencie przypomniałem sobie wszystko. Występ w telewizji, w którym ubrałem się jak gejsza. Głupi pomysł, ale to przecież wtedy ty po raz pierwszy mnie pocałowałeś...

-Wariat. – Powiedziałem, śmiejąc się i całując cię szybko.

Ale właśnie takiego Cię kocham, Koyama

*Świnka jest brązowa, bo mnie zdjęcia od znajomego natchneły xp

deki

haha tu było świetne Laughing

tylko jak on mogł na świnke powiedziec swinia^^"

mila

mors świetnie piszesz
kiedy to czytam to tak jabym opserwowała ich z ukrycia
świetne Laughing

Miaka-chan

uch Jakieee sliczneeee O_O

mors

dziękuje *^^*